سرویس عکس - نمونه‌هایی مانند زیارتگاه مونته گریزا در تریسته که توده‌ای هندسی بر فراز دریای آدریاتیک است و هم‌زمان حس یک سفینه فضایی آینده‌گرا و یک دژ باستانی را القا می‌کند، از یک سو مقیاسی آرمان‌شهری دارند و از سوی دیگر سطحی فرسوده و کهنه که نشانه گذر زمان است. ...

به گزارش سرویس عکس جیرجیرک به نقل از فرادید - فرادید| دو عکاس به نامهای «روبرتو کونته» و «استفانو پرگو» طی پنج سال گذشته با بیش از ۲۰ هزار کیلومتر سفر در سراسر شبه جزیره ایتالیا، بیش از ۱۰۰ سازه بروتالیستی را که بین دهه های ۱۹۶۰ تا ۱۹۸۰ ساخته شده اند، مستند کرده اند؛ از گورستان ها و زیارتگاه ها گرفته تا ساختمان های بندری و مجتمع های مسکونی. 

به گزارش فرادید، آثار این دو هنرمند نشان می دهد میراث معماری این سبک در ایتالیا ویژگی منحصربه فردی دارد. برخلاف بروتالیسم در دیگر کشورها که بیشتر نگاهی رو به آینده دارد، بروتالیسم ایتالیایی با «گذشته» پیوند برقرار می کند. همان طور که آدریان فورتی، مورخ معماری در متنی درباره این نمایشگاه اشاره می کند، معماران ایتالیایی بتن را نه تنها به عنوان نمادی از پیشرفت، بلکه به عنوان ماده ای در نظر می گیرند که می تواند گذشته و آینده را در خود جای دهد و در برابر این ایده که مصالح مدرن تنها بیانگر پیشرفت هستند، مقاومت می کنند. 

این تعامل میان گذشته و آینده که آدریان فورتی به آن اشاره دارد در تصاویری که روبرتو کونته و استفانو پرگو ثبت کرده اند، به روشنی دیده می شود. نمونه هایی مانند زیارتگاه مونته گریزا در تریسته که توده ای هندسی بر فراز دریای آدریاتیک است و هم زمان حس یک سفینه فضایی آینده گرا و یک دژ باستانی را القا می کند یا در ژنو، بلوک های مسکونی موسوم به ماشین های لباسشویی که تضادی چشمگیر را به نمایش می گذارند، از یک سو مقیاسی آرمان شهری دارند و از سوی دیگر سطحی فرسوده و کهنه که نشانه گذر زمان است. چنین ساختمان هایی این تصور را به چالش می کشند که بروتالیسم فقط زیبایی شناسی قدرت یا تحمیل است. 

نتیجه این پژوهش میدانی، کتاب «بروتالیست ایتالیایی» منتشرشده توسط FUEL در سال ۲۰۲۳ است که شامل ۱۴۶ عکس از بیش از ۱۰۰ ساختمان بروتالیستی ایتالیا می شود و دریچه ای تازه برای درک این سازه ها در مقام بخش هایی حیاتی از میراث معماری این کشور می گشاید.

استادیوم سن سیرو، میلان

مترجم: زهرا ذوالقدر