سرویس سرگرمی - در کتابخانه نسخه‌های خطی و کتاب‌های نایاب بینِک در دانشگاه یِیل، نسخه‌ای خطی نگهداری می‌شود که بیش از یک قرن است دانشمندان را سردرگم کرده و ذهن نظریه‌پردازان توطئه را به خود مشغول کرده است. ...
به گزارش سرویس سرگرمی جیرجیرک به نقل از فرادید - فرادید| این کتاب که با نام دست نوشته وُینیچ یا «دست نوشته رمزی» شناخته می شود، شامل بیش از ۲۰۰ صفحه طراحی های گیاهی، نمودارهای کیهانی و متنی به زبانی ناشناخته می شود. از زمان کشف این دست نوشته توسط دلال کتاب های نایاب، ویلفرید وُینیچ در سال ۱۹۱۲، این دست نوشته الهام بخش نظریه های بی شمار چه علمی و چه گمانه زنانه بوده است.
به گزارش فرادید، این کتاب بیش از ۱۰۰ سال موضوع تحقیق زبان شناسان، تاریخ دانان، رمزنگاران و علاقه مندان بوده، اما هدف و زبان آن همچنان رمزگشایی نشده باقی مانده است. اکنون کاربران فروم ها و پژوهشگران به زبان این متن لقب «وُینیچی» داده اند.
دست نوشته وُینیچ پر از زبان رمزآلودی است که بسیاری از آن با عنوان «وُینیچی» یاد می کنند
یکی از قدیمی ترین ادعاها اینست که کتاب متعلق به موجودات فضایی است. بسیاری از باورمندان و نظریه پردازان توطئه معتقدند گیاهان ناشناخته و نمودارهای فرازمینی موجود در متن، نشانی از منشأ غیرانسانی آن هستند. با این حال، واضح است که تاکنون هیچ مدرک فیزیکی یا زبانی این ادعای عجیب و غریب را تأیید نکرده است.
نظریه ی واقع گرایانه تر این دست نوشته را به کیمیاگر قرون وسطایی، راجِر بیکن نسبت می دهد. بیکن که شیفته کیمیاگری و متون رمزی بود، نخستین گزینه ویلفرید وُینیچ برای مالکیت این اثر بود. بر مبنای این نظریه که در دهه ۱۹۲۰ مطرح شد، برخی از این اثر با نام «دست نوشته بیکن» یاد می کردند.
نظریه ای دیگر نیز دست نوشته را به لئوناردو داوینچی، هنرمند مشهور نسبت می دهد. پژوهشگران، تحلیل گران خط و نظریه پردازان به نمودارهای دقیق، طراحی های آناتومیکی و خطی که شباهت به آینه دارد اشاره می کنند و آن ها را نشانه هایی از نقش داوینچی می دانند.
دست نوشته وُینیچ بیش از ۲۰۰ صفحه طراحی های گیاهی و نمودارهای کیهانی دارد
سال ۲۰۰۹، دانشگاه آریزونا برای تکه ای از صحافی دست نوشته وُینیچ آزمایش رادیوکربن انجام داد. نتیجه این آزمایش زمان نگارش آن را سال های ۱۴۰۴ تا ۱۴۳۸ تعیین کرد. داده های جدید به پژوهشگران تاریخ تقریبی نگارش آن را دادند. خلق دست نوشته پس از مرگ بیکن در سال ۱۲۹۲ و پیش از تولد داوینچی در سال ۱۴۵۲ بوده است.
نظریه ای کمتر شناخته شده در فروم مربوط به دست نوشته وُینیچ می گوید که متن آن به زبان «گلاسولالیا» یا «زبان گفتار در حالت خلسه» نوشته شده، زبانی که در حالت های نیمه هوشیار تولید می شود. برخی روان شناسان و زبان شناسان، از جمله پروفسور جوزف فازانو از دانشگاه منهتن ویل، این ایده را جدی گرفته اند و به منطق درونی ثابت این زبان به ویژه ارتباطات آن با عبری، لاتین و عربی اشاره کرده اند.
فازانو مقاله ای در حمایت از نظریه گلاسولالیا نوشته و با تحلیل ویژگی های زبانی متن، آن را تجربه ای از گلاسولالیا دانسته و گفته: «شاید این دست نوشته بزرگ ترین، گسترده ترین و مداوم ترین نمونه ثبت شده از این پدیده باشد.»
با این حال، منتقدان می گویند گلاسولالیا معمولاً فاقد تکرار ساختاریافته و نحو است، چیزی که در دست نوشته وُینیچ وجود دارد.
دکتر لیزا فاگین دیویس، مدیر اجرایی انجمن قرون وسطایی آمریکا، معتقد است محتمل ترین توضیح اینست که این دست نوشته به یک گویش ترکی فراموش شده نوشته شده و از یک سیستم آوایی منحصربه فرد استفاده کرده است.
او می گوید: «فکر می کنم این یک دست نوشته اصیل قرون وسطایی با زمینه ای معنادار است. الگوهای تکرارشونده ای در آن وجود دارند که با زبان واقعی سازگارند. فکر می کنم روزی که بتوانیم این دست نوشته را بخوانیم (چون فکر می کنم بالاخره موفق خواهیم شد) داده هایی درباره فرهنگی ناشناخته بدست خواهیم آورد.»
با وجود تلاش های گسترده، هنوز هیچ رمزگشایی دقیقی از این دست نوشته در طول یک قرن تحقیق ارائه نشده است.
در بسیاری از موارد، برخی پژوهشگران معتقدند کل این دست نوشته یک فریب کاری استادانه است. بر مبنای این دیدگاه، شخصی در قرن ۱۵ یا ۱۶ آن را ساخته تا آن را به عنوان یک اثر عرفانی یا علمی بفروشد. به گفته منتقدان، الگوهای منظم آن ممکن است بدون هدف خاصی ساخته شده باشند.
دانشگاه یِیل سال ۲۰۱۷ این دست نوشته را دیجیتالی کرد و اسکن هایی با وضوح بالا را در دسترس پژوهشگران و علاقه مندان قرار داد.
در حال حاضر، دست نوشته وُینیچ همچنان یکی از اسرارآمیزترین معماهای ادبی تاریخ باقی مانده، تلفیقی از یک پازل پیچیده و یک اثر باستانی!
مترجم: زهرا ذوالقدر